سیاست پولی ارزهای دیجیتال، توضیح داده شده است

به گزارش پایگاه خبری ارز دیجیتال موبو ارز،

سیاست پولی ارزهای دیجیتال یک تغییر دهنده بازی است. ابزارهای سیاست پولی مرسوم را با عرضه ثابت و کنترل غیرمتمرکز به چالش می کشد.

انتخاب های طراحی ارز دیجیتال بانک مرکزی چگونه بر سیاست پولی تأثیر می گذارد؟

انتخاب‌های طراحی مانند سطح حریم خصوصی که هنگام ایجاد یک CBDC (یعنی تراکنش‌های ناشناس یا کاملا قابل ردیابی) اجرا می‌شود، می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر سیاست پولی داشته باشد.

در ادامه با مثال انتخاب طراحی حریم خصوصی، اجازه دهید پیامدهای سیاست پولی را در دو سناریو زیر درک کنیم.

سناریو ۱: معاملات ناشناس و غیرقابل ردیابی

اگر یک CBDC کاملاً ناشناس و غیرقابل ردیابی ایجاد شود، توسعه ابزارهای سیاست پولی خاص که به داده‌های تراکنش برای نظارت و کنترل عرضه پول متکی است برای بانک‌های مرکزی دشوارتر می‌شود.

به عنوان مثال، اگر یک CBDC کاملا خصوصی باشد، ممکن است شناسایی و توقف فعالیت های غیرقانونی مانند پولشویی و فرار مالیاتی برای بانک های مرکزی دشوارتر باشد که می تواند بر ثبات سیستم مالی و ارز تأثیر بگذارد. ممکن است بر اثربخشی تأثیر بگذارد. خط مشی. استفاده از CBDC برای اجرای سیاست‌هایی مانند محدودیت سرمایه و نرخ‌های بهره منفی نیز می‌تواند نظارت و تنظیم را برای بانک‌های مرکزی سخت‌تر کند.

محدودیت سرمایه محدودیتی است بر مقدار کل CBDC که یک فرد یا سازمان می تواند داشته باشد. کنترل سرمایه می تواند به عنوان ابزاری برای جلوگیری از احتکار CBDC و تشویق مصرف استفاده شود و به رشد اقتصاد کمک کند. با این حال، محدودیت های سرمایه می تواند پیامدهای ناخواسته ای مانند افزایش تقاضا برای دارایی های جایگزین و تغییر در ترکیب عرضه پول داشته باشد.

در صورتی که نرخ سود سپرده منفی باشد، سپرده گذار باید به جای دریافت سود، به بانک برای ذخیره وجوه پرداخت کند. یعنی نرخ سود سپرده زیر صفر است. زمانی که بانک مرکزی از سیاست نرخ بهره منفی برای تشویق سرمایه گذاری و هزینه در دوران رکود استفاده می کند، به این نرخ سود بانکی منفی می گویند.

CBDC همچنین می تواند به بانک های مرکزی اجازه دهد تا سیاست های نرخ بهره منفی را اجرا کنند. این می‌تواند باعث تشویق هزینه‌ها شود و از احتکار جلوگیری کند، اگر به‌منظور ایجاد علاقه باشد. با این حال، سیاست نرخ بهره منفی نیز می‌تواند پیامد ناخواسته افزایش بی‌ثباتی مالی را با کاهش انگیزه‌های پس‌اندازکنندگان برای نگهداری پول خود در بانک‌ها داشته باشد.

سناریو ۲: تراکنش های شفاف و قابل ردیابی

از سوی دیگر، CBDCها این پتانسیل را دارند که اطلاعات مفیدی را در مورد رفتار مصرف‌کننده و الگوهای اقتصادی به بانک‌های مرکزی ارائه دهند و اگر کاملاً شفاف و قابل ردیابی باشند، می‌توانند فرآیند سیاست‌گذاری بانک مرکزی را هدایت کنند. با این حال، نگرانی های مربوط به حفظ حریم خصوصی و نظارت نیز می تواند ایجاد شود.

بنابراین، بانک‌های مرکزی باید به دقت مبادلات بین این سیاست‌ها را که برای حمایت از رشد و ثبات اقتصادی و در عین حال به حداقل رساندن خطر یک بحران مالی جهانی دیگر طراحی شده‌اند، در نظر بگیرند.

آیا استیبل کوین ها مکانیسم انتقال سیاست پولی را تغییر خواهند داد؟

استیبل کوین‌ها این پتانسیل را دارند که خارج از بانکداری و سیستم‌های پرداخت سنتی کار کنند، روش‌های پرداخت جایگزین و ذخیره‌های ارزشی را ارائه می‌دهند، و این پتانسیل را دارند که نحوه ابلاغ سیاست‌های پولی را تغییر دهند.

مکانیسم‌های کلاسیک انتقال سیاست پولی شامل استفاده از ابزارهای مختلفی مانند تغییر نرخ بهره بانک‌های مرکزی برای تأثیرگذاری بر عرضه پول، رفتار مؤسسات مالی و رفتار مردم است. با این حال، استیبل کوین ها ممکن است مستقل از این پویایی های سنتی عمل کنند و ممکن است مستقیماً تحت تأثیر تعدیل نرخ های بهره یا سایر ابزارهای سیاست پولی قرار نگیرند.

به عنوان مثال، استیبل کوین ها ممکن است به عنوان یک دارایی امن در نظر گرفته شوند، به ویژه در زمان آشفتگی بازار و غیرقابل پیش بینی بودن اقتصادی. محبوبیت استیبل کوین‌ها ممکن است در این زمان به شدت افزایش یابد و به طور بالقوه تأثیر ابزارهای سنتی سیاست پولی مانند افزایش نرخ بهره را کاهش دهد.

علاوه بر این، پذیرش گسترده استیبل کوین ها می تواند تقاضا برای ارزهای سنتی سنتی را تغییر دهد و بر اثربخشی سیاست پولی تأثیر بگذارد. با این وجود، بانک‌های مرکزی ممکن است نیاز به توسعه استراتژی‌های جدید داشته باشند تا تأثیر استیبل کوین‌ها بر اقتصاد را به‌عنوان یک کل محاسبه کنند و آن‌ها را در چارچوب سیاست‌های خود بگنجانند.

چه کسی سیاست های پولی بیت کوین را کنترل می کند؟

سیاست پولی بیت کوین توسط قوانینی که در پروتکل نرم افزاری متن باز و غیرمتمرکز بیت کوین تعبیه شده است، اداره می شود.

قوانین پروتکل نحوه ایجاد و توزیع بیت کوین جدید در طول زمان را تعیین می کند. علاوه بر این، تغییرات پیشنهادی در پروتکل باید توسط اکثریت کاربران شبکه تایید شود و سیاست پولی بیت کوین را مشمول اجماع کاربران قرار دهد.

به طور خاص، برنامه زمان‌بندی صدور تعبیه‌شده در پروتکل به عنوان مبنایی برای سیاست پولی بیت‌کوین عمل می‌کند. تعداد کل BTC ایجاد شده تا کنون ۲۱ میلیون است. بیت کوین های جدید از طریق فرآیندی به نام ماینینگ تولید می شوند. کاربران برای حل مسائل دشوار ریاضی در ازای دریافت پاداش هایی از جمله بیت کوین تازه استخراج شده با یکدیگر رقابت می کنند.

پاداش استخراج به طور خودکار هر ۲۱۰۰۰۰ بلوک (تقریباً هر ۴ سال) نصف می شود. این به نیمه عمر معروف است. این نشان می دهد که با گذشت زمان نرخ تولید BTC جدید کاهش می یابد و در نهایت به حداکثر عرضه ۲۱ میلیون خواهد رسید. یکی از اجزای کلیدی سیاست پولی بیت کوین، عرضه ثابت آن است. این برای حفظ کمبود و جلوگیری از تورم عمل می کند.

ارزهای دیجیتال چه تاثیری بر سیاست پولی خواهند داشت؟

ارزهای رمزپایه می توانند از طرق مختلفی بر سیاست پولی تأثیر بگذارند، اگرچه تأثیر دقیق آن به میزان استفاده گسترده و ادغام آنها در سیستم مالی فعلی بستگی دارد.

در اینجا برخی از راه هایی که ارزهای دیجیتال می توانند بر سیاست پولی تأثیر بگذارند، آورده شده است.

• کنترل کمتر بر عرضه پول: به دلیل ماهیت غیرمتمرکز ارزهای رمزپایه و فقدان نهاد کنترل کننده مرکزی، ابزارهای استاندارد سیاست پولی مانند چاپ ارز و تغییر نرخ بهره ممکن است اثری مشابه پول واقعی نداشته باشند. این می تواند توانایی بانک مرکزی را برای تأثیرگذاری بر مقدار کل ارز فیات در گردش محدود کند.
• منابع داده جدید: مقادیر انبوه داده های تراکنش های تولید شده توسط ارزهای رمزنگاری شده را می توان برای به دست آوردن بینش های کلیدی در مورد رفتار مصرف کننده و الگوهای اقتصادی گسترده تر مورد استفاده قرار داد. بانک‌های مرکزی ممکن است نیاز به درک چگونگی گنجاندن این داده‌ها در فرآیندهای تصمیم‌گیری خود داشته باشند.
• افزایش رقابت: ارزهای دیجیتال می توانند رقابتی تر از ارزهای سنتی سنتی باشند زیرا روش های پرداخت جایگزین و ذخیره ارزش را ارائه می دهند. این می تواند بانک های مرکزی را برای تثبیت ارزها و حفظ ارزش آنها به منظور رقابتی ماندن تحت فشار قرار دهد. علاوه بر این، بانک‌ها در حال آزمایش پروژه‌های CBDC برای مقابله با تهدید بالقوه ارزهای دیجیتال هستند که می‌تواند سیستم‌های پرداخت و بانکداری سنتی را مختل کند.
• شمول مالی پیشرفته: ارزهای دیجیتال این پتانسیل را دارند که دسترسی مالی و شمول بیشتری را برای افراد و مشاغلی که ممکن است به خدمات بانکداری سنتی دسترسی نداشته باشند، فراهم کنند. در نتیجه، سیاست پولی ممکن است تغییر کند زیرا بانک‌های مرکزی باید در نظر بگیرند که چگونه یک سیستم مالی متنوع‌تر و غیرمتمرکز کار می‌کند.

مطالب مرتبط: CBDC چیست؟چرا بانک های مرکزی می خواهند وارد ارزهای دیجیتال شوند؟

چگونه ارزهای دیجیتال ارزش پولی دارند؟

ارزهای دیجیتال ارزش پولی دارند زیرا مردم مانند هر ارز یا دارایی دیگری به آنها ارزش می دهند.

ارزش ارزهای دیجیتال عمدتاً تحت تأثیر نیروهای بازار عرضه و تقاضا است. ارزهای دیجیتال زمانی گرانتر می شوند که خریداران بیشتری نسبت به فروشندگانی که آماده پذیرش پیشنهادات هستند وجود داشته باشد. با این حال، اگر تعداد فروشندگان بیشتر از خریداران آماده خرید ارز دیجیتال باشد، قیمت کاهش می یابد.

مطالب مرتبط: Tokennomics چیست؟ راهنمای مبتدیان برای عرضه و تقاضای ارزهای دیجیتال

سایر عواملی که می توانند بر ارزش یک ارز دیجیتال تأثیر بگذارند عبارتند از کاربرد، امنیت و پذیرش آن. به عنوان مثال، ارز دیجیتالی که به طور گسترده به عنوان یک روش پرداخت شناخته شده است و مورد استفاده واضحی دارد، از ارزی که به طور گسترده پذیرفته نشده است، ارزشمندتر خواهد بود. علاوه بر این، ارزهای دیجیتال با ویژگی‌های امنیتی قوی و سابقه قابل اطمینان، اغلب ارزش بیشتری نسبت به ارزهای دیجیتال با امنیت ضعیف یا سابقه هک و نقص دارند.

سیاست پولی ارزهای دیجیتال چیست؟

سیاست پولی رمزنگاری به مکانیسم های مورد استفاده برای کنترل عرضه و گردش ارزهای رمزنگاری شده اشاره دارد. هدف این مکانیسم ها تضمین پایداری، ثبات و قابل پیش بینی بودن ارزش سکه در طول زمان است.

ارزهای دیجیتال بر خلاف ارزهای سنتی که توسط بانک‌های مرکزی و دولت‌ها کنترل می‌شوند، به پروتکل‌های غیرمتمرکز برای مدیریت سیاست‌های پولی متکی هستند. این پروتکل‌ها ممکن است حاوی ابزارهای زیادی برای تنظیم عرضه ارزهای دیجیتال مانند پاداش‌های بلوک، تغییرات دشواری استخراج و نرخ‌های صدور باشند.

به عنوان مثال، سقف عرضه بیت کوین (BTC) روی ۲۱ میلیون سکه ثابت شده است. با گذشت زمان، سرعت ورود سکه های جدید به عرضه به طور مداوم کاهش می یابد و در نهایت با نزدیک شدن نرخ عرضه جدید به صفر، وضعیت کاهش تورم ایجاد می شود.

برعکس، برخی ارزهای دیجیتال ممکن است از مکانیسم‌های جایگزین برای مدیریت سیاست‌های پولی استفاده کنند، مانند سیستم اجماع اثبات سهام (PoS) که از سهام برای هدایت فعالیت شبکه و کنترل عرضه ارزهای دیجیتال استفاده می‌کند.

نویسنده: Jagjit Singh